De zesde week...

Omdat vanaf de 4e week voor mij pas het echte werk, namelijk het socialiseren begint, is mijn blog iets minder vaak bijgehouden. Wel plaats ik heel veel foto's op Facebook. Dus voor degene die meer wil zien, wordt vriendjes met mij op Facebook. Je kunt me vinden onder Esther Grooters-Colin.

 

 

Afgelopen weken heb ik al weer veel gedaan met de pupjes. Zo zijn alle pupjes al één of meerdere keren in de auto meegeweest. En er was er geen één die misselijk werd (ondanks het hobbelige wegdek of mijn rijstijl) of heel de boel bij elkaar heeft gejankt. Verder hebben de hondjes na elke autorit even de beentjes kunnen strekken. Een autorit moet tenslotte altijd worden afgesloten met iets leuks.

Ze hebben ook ontzettend veel gespeeld, met name met halfzus Mojo, halfwas Beryl en mamsie natuurlijk. Ze hebben melk proberen te drinken bij Tibetaanse Mastiff Gaarudi. Daar was ik wat minder blij mee, want kennelijk is ze spontaan schijnzwanger geworden.

Sinds een paar dagen worden ze ook buiten "afgehard", niks geen jasjes al is het rond het vriespunt. Tenslotte moeten het stoere teckels worden. Wel moeten ze blijven bewegen natuurlijk... en dat deden ze. Er is volop gespeeld en gerend, onderzocht en gesnuffeld. Neen graven leren we ze maar niet, ze mogen alleen maar op de stenen plaats voorlopig. Uiteraard mochten ze naar binnen als ze stilvielen, maar er was er geen één die stond te piepen voor de deur. Soms miste ik er zelfs ééntje, die vermaakte zich wel goed buiten. Meestal is dat wel dezelfde. En nee ik zeg niet wie dat is ;-)

Er is er ook één bij die kan volgens mij zo de jacht in, die heeft me daar een bijtkracht daar zeg je "u" tegen. Die trok ik zomaar een meter de lucht in toen ik een laken weg wilde halen, ik schrok er zelf van toen ik zag dat daar nog een pupje in hing. En vasthouden hé.... En nee ik zeg weer niet wie dat was, was niet dezelfde in ieder geval ;-)

We leren ze lekker knuffelen, zoentjes geven, nee geen gebijt in de neus, geen gebijt in de hielen... want daar houden wij en de baasjes niet van. Dat moeten we ze echt wel bijbrengen om zachtjes te doen, want het zijn een stel ondernemende en speelgrage teckels die graag hun tandjes ergens in zetten. Dat levert ze wel eens een kleine correctie of een grom van mij op.... heel fijn dat ze daarop reageren met kusjes geven, alsof ze het goed willen maken. Ze moeten hun grenzen verkennen en ook leren. Maar ik wil toch graag mijn achillespees en mijn neus heel houden. Dus werken we eraan.

 

Tot nog toe hadden ze veel vrijheid, maar vanaf vandaag wordt daar paal en perk aan gesteld... ze mogen aan de lijn meewandelen. Niet dat we erg opschieten, maar dat geeft niet.... het is gewoon leuk om te doen!